Residenties komt met Reflecties


Aukje de Boer: Nooit wennen aan de nieuwe werkelijkheid 

Aukje de Boer is docent Mediaredactie en ontwikkelaar Curriculum onderzoeksjournalistiek ROC Midden Nederland. Zij neemt de reflectie van Bellingcat (zie onder) als startpunt voor een eigen beschouwing.

Aukje de Boer:
Nooit wennen aan de nieuwe werkelijkheid 

TO BE OR NOT TO BE

Ongekend blauw
Iedere ochtend als ik omhoog kijk
Vroege vogels, glanzend groen
Waar de natuur sinds maandag 17 maart 2020
In volle omvang
Naar buiten wil
Naar buiten MOET
UITBARST
Leef ik noodgedwongen binnen.

Het contrast kan niet groter zijn. Hoe meer alles om mij heen zich opent en het nieuwe leven omarmt, hoe meer ik voel dat ik dicht ga. Contact op afstand, via een schermpje, is surrogaat, is niet echt. Een scherm is een filter; ik wil zien, ruiken, horen, proeven maar vooral zijn met de ander.

Nu ik, na zes weken binnen, voel dat dit alles begint te wennen, kom ik in verzet. Ik wil niet dat dit mijn nieuwe werkelijkheid wordt. Ik wil hier niet aan wennen, ik wil nooit dat dit gewoon wordt. Tuurlijk, op afstand docent en collega zijn, is niet per se afstandelijk. Tijdens online vergaderingen verschijnen ongevraagd partners en kinderen in beeld, zie ik welke kunst eraan de muur hangt, valt me op wie er om 16:00 uur al met de borrel begint en welke boeken in de boekenkast staan. Studenten zien mij klungelen met mijn audio, zien het pinguïnbehangetje op de kamer van de jongste dochter -want alleen daar is nog plek om rustig een les te geven- en zullen ongetwijfeld op de achtergrond mijn oude wasmachine horen die te luid 1400 toeren maakt. Dichterbij dan ooit dus.

Het hier en nu 
Ooit studeerde ik af als theatermaker. En wat de kracht is van theater, is ook de kracht van het onderwijs: het speelt zich altijd af in het hier en nu. Theater is het leven in verbeelde omstandigheden, onderwijs is het leven in het echt. Waar we met elkaar op een afgesproken tijdstip samenkomen in het theater, zo komen we samen op een afgesproken tijdstip op school. De deur gaat dicht, het licht gaat aan, de voorstelling begint. Daar ontstaat de verbinding. Contact. Gezien en gezien worden. Omdat we samen zijn en onze werkelijkheid -het hier en nu- op dat moment met elkaar delen. We zijn gelijk, omdat we op hetzelfde moment samen komen. En dat is mijn ongenoegen met onderwijs op afstand: we delen niet dezelfde werkelijkheid, simpelweg, omdat iedereen in zijn eigen bubbel blijft. We zijn minder gelijk. En dat mag onderwijs nooit in de hand werken.

Laat me duidelijk zijn over deze chaotische tijd. Ik ben de eerste die straks mee wil denken over meer blended onderwijs, die graag meer online vergaderingen wil omdat online vergaderingen gestructureerder en meer to the point lijken dan ‘echte’ vergaderingen. Natuurlijk omarm ik het goede, maar niets, maar dan ook werkelijk niets, kan die verbinding tussen jou en de ander beter stimuleren dan een echte ontmoeting. En dat gaat niet vanzelf. Daar moet je iets voor doen. Zoals ons brein iedere dag actief nieuwe verbindingen maakt op basis van wat we ervaren, zo voel ik dat ik die verbindingen tussen mij en mijn studenten, tussen mij en mijn collega’s moet onderhouden. Anders vervagen ze. Doven ze uit. Verdwijnen ze. De rol van een fysieke plek lijkt me daarin broodnodig. To be or not to be. Dat is en blijft de vraag. Ook in deze tijd.

Aukje de Boer, 21 april 2020
Docent Journalistiek Schrijven & Onderzoeksvaardigheden ROC Midden Nederland, Student Masterkunsteducatie HKU