Residenties komt met Reflecties
Nina van der Zouwen
Terug naar de kern van ons bestaan:
onze kunst
Nina van der Zouwen (foto: Nathan Clark) is de oprichter van creatief platform NEVA, een organisatie die zich richt op de dansgemeenschap in Utrecht. Hier bouwen zij aan een veilige thuisbasis waar dansers en andere creatievelingen kunnen samen komen, om zich te oriënteren, ontwikkelen en elkaar te inspireren. En streven ze naar een omgeving waar authenticiteit en diversiteit omarmd worden en waar community niet alleen het middel, maar het doel is. Nina is afgestudeerd aan de Urban Dansopleiding ROC Midden Nederland en is lid van het bestuur van Residenties in Utrecht.
Nina van der Zouwen:
Terug naar de kern van ons bestaan; onze kunst
Lege studio’s left and right, 40 haperende gezichtjes in een ‘Zoomles’, die allemaal nét niet op de muziek bewegen en, confronterend maar waar, een conditie die toch iets meer onderhoud nodig had dan we dachten. We zitten een aantal weken diep in de coronacrisis en wat ligt onze wereld overhoop.
Na vele, met zuchten gevulde, gesprekken met mijn collega’s, met hier en daar een virtueel gedeeld, hoopgevend drankje of jointje, – want let’s be honest, wie weet nog hoe laat het is – blijkt dat ik, en een hoop dansers met mij, deze eerste weken voornamelijk thuis hebben doorgebracht. Proberend de schrik enigszins te boven te komen.
Tenslotte waren we niet alleen per direct praktisch al ons werk kwijt, ook ons vooruitzicht op werk voor de maanden tijdens én na deze crisis verdween als sneeuw voor de zon. Om het nog niet eens te hebben over het feit dat de meesten van ons onze passies en hobby’s hebben vervormd tot onze kostwinning en we nu datgeen waar we normaal onze rust, voldoening en verbinding in kunnen vinden, niet kunnen uitoefenen.
Maar, naarmate ook mei langzaam aan ons voorbij gaat, en we de grootste shock van ons af weten te schudden, zien we mogelijkheden verschijnen. Zoals onze teachers ons geleerd hebben, liggen onze roots in innovatie, community en bovenal the hustle. Het overleven en leren omgaan met het leven, terwijl we tegelijkertijd onze medemens een spiegel voorhouden. Het delen van knowledge was hierbij les nummer één en zo zie ik steeds meer dansers elkaar inspireren om deze tijd te gebruiken om te reflecteren en te groeien. Om onze intenties en ambities te onderzoeken en de mogelijkheid aan te grijpen om ons eens echt te focussen op dat wat ons innerlijke vuur doet aanwakkeren. Het drukt ons met onze neus op de feiten, en schijnt een licht op onze tekortkomingen.
Tijd komt vrij, onze excuses raken op en de zelfsabotage die velen van ons maar al te goed kennen heeft geen poot meer om op te staan. Misschien was dit net dat zetje wat we nodig hadden om terug te gaan naar onze eigen educatie, ware het oppikken van extra fysieke trainingen, het zoeken van verdieping in boeken en urenlange gesprekken of simpelweg het maken van extra uren, in de lege studio’s of buiten op het grasveld.
Al met al lijkt het een blessing in disguise. Een aantal van ons mocht een tegemoetkoming ontvangen en de “lucky few” die normaal gesproken menig uur in de week zagen wegsterven in de noodzakelijke bijbaantjes worden nu deels doorbetaald. En het voelt ergens als een beloning. Een welkome adempauze waarin we eindelijk terug kunnen naar de kern van ons bestaan; onze kunst.
En ook al moet dat hier en daar van een afstand of zelfs digitaal, onze wereld kende al geen grenzen. Het heeft ons doen realiseren hoe dankbaar we mogen zijn voor onze cultuur en we voelen ons misschien zelfs meer verenigd dan ooit.
We omarmen onze community en verspreiden de liefde. Liefde voor onze cultuur, onze kunst en elkaar.
De gebruikelijke jamsessies worden gejoind door onze mededansers uit Japan, Italië en Noorwegen, die we normaal een of twee keer per jaar zien. Onze nachtelijke choreografiesessies delen we met onze Argentijnse collega’s. En eindelijk kunnen we nu vaker dan eens les volgen van die ene Amerikaans OG, op wiens kennis we normaal gesproken jaren wachten.
We proberen de positiviteit zwaarder te laten wegen dan de negativiteit en hopelijk mag deze tijd een reminder zijn om onze prachtige cultuur extra lief te hebben en deze straks op dagelijkse basis te blijven delen buiten onze eigen grenzen. Maar, laten we dan wel elkaars waarde blijven respecteren, en de respect voor ons vak en onze kennis voorop zetten. After all, kunst maakt deze tijd een stuk draagzamer, but that doesn’t mean we have to give it away for free.
Nina van der Zouwen
29 Mei 2020